Ο Μιλτιάδης, φοιτητής του Οικονομικού στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ’60, ζει αποστασιοποιημένος από τα μαζικά κινήματα και τις πολιτικές ζυμώσεις της εποχής. Παραμένει συνειδητά αμέτοχος γιατί πιστεύει ότι από την ενεργό ανάμειξη στα κοινά επωφελούνται μονάχα οι εξουσιαστές. Την ίδια στάση θα κρατήσει ακόμη και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αλλά και στους έρωτές του δεν δίνεται ολόψυχα. Μέσα από την οπτική γωνία των προσώπων που ήταν σταθμοί στη ζωή του, τον βρίσκουμε συνταξιούχο τραπεζικό να ομολογεί ότι χωρίς πάθη ο άνθρωπος είναι μίζερος και άγευστος. Το βιβλίο Διαδρομές Ερώτων, με φόντο τα πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα από το ’60 ως τις μέρες μας, είναι ένα ακραίο ταξίδι στην αυτογνωσία. «Ένιωθε εντέλει να πορεύεται στη ζωή σαν να ήταν κάποιος άλλος. “Είμαι ένας περίεργος άνθρωπος, ένας άλλος άνθρωπος”, σκεφτόταν συχνά. Τι περίμενε επομένως τώρα; »Επαναστάτη χωρίς αιτία δεν τον έλεγε ο πατέρας του; Ε, αυτό ήταν, και κάτι χειρότερο. Χωρίς αιτία, αλλά και χωρίς στόχο. Επαναστάτης εν δυνάμει, εν υπνώσει και για το θεαθήναι, για να καθησυχάζει τον εαυτό του και να δικαιολογεί την απραξία και την αποχή του, μίζερος, εντέλει, και μεμψίμοιρος, μονίμως αρνητής και μονίμως επικριτής».