«Υπάρχουνε δύο ειδών πόρνες, έλεγε η πουτάνα η Ελένη. Οι πόρνες στο σώμα και οι πόρνες στην ψυχή. Το δεύτερο είδος είναι το χειρότερο. Γιατί αυτές είναι που μπορούνε να σου κάνουν το μεγαλύτερο κακό. Το σώμα μου το βρώμισα. Την ψυχή μου ποτέ. Κυλίστηκα στην πιο βαθιά κόλαση της σάρκας, αλλά η ψυχή μου ήτανε έξω και πέρα απ' αυτήν τη βρωμιά και την κατρακύλα. Πέρασαν πολλοί άντρες από το κορμί μου. Έβγαζαν απάνω του όλα τους τ' απωθημένα. Πολλές φορές νόμιζα πως θα το ξέσκιζαν. Με τόση βία και πάθος μ' έπαιρναν. Και γινόμουν παιχνιδάκι στα χέρια τους που με πασάρανε σαν μπάλα ο ένας στον άλλο χωρίς συμπόνια, οίκτο, έλεος. Περνούσα χιλιάδες φορές από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη που με ρούφαγε και με ξέρναγε σε χέρια χυδαία κι ανελέητα. Και κάθε φορά που ένας άντρας σηκωνόταν από πάνω μου, ένιωθα κι ένα μέρος της ψυχής μου να νεκρώνεται. Τόσο, που έφτασα στο σημείο ν' αναρωτιέμαι: Μου έχει μείνει άραγε καθόλου ψυχή ή έχει πεθάνει; Θεέ μου, που είναι η ψυχή μου; ούρλιαζα μες την ερημιά και την απόγνωση μου. Που είναι η ψυχή μου; Θέλω πίσω την ψυχή μου. Δεν είναι κανείς για να μ' ακούσει;» Η απίστευτα συγκλονιστική ιστορία της ιερόδουλης Ελένης Ευαγγέλου έτσι όπως μου την αφηγήθηκε, βγαλμένη μέσα από τα μυστικά που κρύβονται στο βούρκο της πορνείας και τους οίκους ανοχής.