Κόκκορας: Όλη η ζωή μας είναι μια μοναχική πορεία προς τον τάφο. Γουρούνι: Άσε που στο δρόμο μπορεί να πεθάνεις. Σ' αυτή τη συνολική επανέκδοση των επεισοδίων του Κόκκορα, ο Αρκάς βάζει χρώμα. Μα, μόνο τόσο. Χωρίς κανένα παραπέρα σχόλιο. Εξακολουθώντας, είκοσι χρόνια μετά, να απέχει από κάθε δήλωση σχετική με τους πολυσήμαντους ήρωες του- εξακολουθώντας, επί είκοσι χρόνια, να απέχει από κάθε δήλωση εν γένει. Αφήνοντας άλλους να εκτίθενται. Ο επιχρωματισμός των επτά άλμπουμ του Κόκκορα αποτελεί ένα είδος αυτοσχολιασμού. Αλλ' αυτοσχολιασμού αμφίσημου και πάλι. Μπορεί να πρόκειται για κάτι σαν αναδρομική συμφιλίωση με παλιότερες ρήξεις -για δείγμα νηφάλιας ωριμότητας. Μπορεί όμως να πρόκειται και για ενίσχυση των αντιφάσεων που αναδεικνύει η σύγκριση του ανθρώπινου με τον κόσμο των ζώων, καθώς οι ερωτικές ή οι μεταφυσικές φοβίες ζωηρεύουν με τα χρώματα. Ειδικά στο παρόν άλμπουμ, οι αντιπαραθέσεις του κοτετσιού δε χάνουν τίποτε από τη δριμύτητα που έδειχναν κι όταν τις πρωτογνωρίσαμε ως ασπρόμαυρες (στις συνέχειες του περιοδικού Βαβέλ ή, αργότερα, στα διαδοχικά άλμπουμ των εκδόσεων Γράμματα). Τα «κόλπα» δεν γίνονται λιγότερο χοντρά, ούτε τα «αδιέξοδα» λιγότερο σκληρά. Το χιούμορ των διαλόγων παραμένει οξυνούστατο, ενώ οι ρήξεις που καταλήγουν σε αλληλεγγύη κάνουν ακόμη πιο εύγλωττη την ανθρώπινη -πολύ ανθρώπινη- αντιφατικότητα τους, μέσα στα ειδυλλιακά ντεγκραντέ ενός ορίζοντα του δειλινού. Δεν έχει νόημα ένας πιο εκτενής σχολιασμός αυτών των πρόσθετων χρωματικών σημασιών. «Όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι, μόνο ο ηλίθιος κοιτάζει το δάχτυλο». Ωστόσο, διανύοντας τις επόμενες 220 σελίδες διαπιστώνουμε ότι, στις καταδείξεις του φεγγαριού, δεν είναι οπωσδήποτε σοφός όποιος αδιαφορεί για το πώς οι σχετικές χειρονομίες χρωματίζονται από το φεγγαρόφωτο.