Στους Αναλφάβητους του Έρωτα καθετί ωραίο είναι ζωή. Στους Παραχαράκτες της Ευτυχίας η ευτυχία είναι πολύ διαφορετική απ’ ό,τι πιστεύουν οι πολλοί. Στους Κομπάρσους της Ηδονής δεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις αλλά μόνο κάποιες σωστές ερωτήσεις. Άλλοι τον εξυμνούν κι άλλοι τον περιφρονούν, ενώ η επιστήμη μέχρι πρόσφατα τον αγνοούσε. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο ήρωας αυτού του βιβλίου, λέει πως ο έρωτας είναι σαν το Θεό: ο καθένας τον αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο. Κι αν κανείς δεν μπορεί να πει πού τελικά οδηγεί ένας πολύτιμος και μοναδικός πόθος ζωής, είναι βέβαιο ότι όλοι, κάποια στιγμή, τον συναντούν. Όμως μόνο εκείνοι που έχουν υπομονή κι επιμονή, που αισθάνονται και πίστη και φόβο, που είναι ελεύθεροι και δέσμιοι μαζί, παίρνουν την απόφαση κι ακολουθούν το δρόμο του: το δρόμο της καρδιάς. Έρωτα που ’σαι ανίκητος στη μάχη, Έρωτα που σκλαβώνεις και χτυπάς, που ξενυχτάς στα μάγουλα της κόρης τα τρυφερά, που πάντα διαγυρνάς σε θάλασσες και σε στεριές· εσένα δε μπόρεσε κανείς, μήτε θεός, μήτ’ άνθρωπος ποτέ να σε ξεφύγει κι αυτός που σ’ έχει καταντά τρελός... Σοφοκλής, Αντιγόνη Ο τρόπος που αγαπάει ένας άνθρωπος είναι ίδιος µε τον τρόπο που κάνει καθετί. Ο τρόπος της αγάπης είναι ο πρωταρχικός, απ’ αυτόν ξεκινούν όλοι οι άλλοι τρόποι. Κανείς δε γεννιέται µ’ αυτόν, όλοι τον µαθαίνουν µόνοι. Το περιβάλλον είναι πολύ σηµαντικό, αλλά ο άνθρωπος δεν είναι το λουλούδι, είναι η γη που πάνω της το λουλούδι µεγαλώνει.