"Ξέρεις τι με τρώει; Αν δεν είχα μπερδευτεί στα πόδια τους, τώρα θα ήταν μαζί. Ο Ιάσονας μάλλον θα γινόταν πανεπιστημιακός δάσκαλος κι εγώ θα καμάρωνα τα παιδά τους..." Μέσα στη σιωπή που ακολούθησε, έβγαλε ξαφνικά απ' το πορτοφόλι του ένα ταλαιπωρημένο γράμμα και μου έδειξε με το δάχτυλο να διαβάσω τις τελευταίες σειρές. Έγραφε: "Όποιος δε νιώθει ένοχος δεν πρέπει να δικαιολογείται. Έτσι κι αλλιώς όλα πήρανε το δρόμο τους· πολλοί από τους συντρόφους είναι πια στο κοπάδι. Ίσως πάλι να έρθω κάποτε· να τη ρωτήσω για τις επιλογές της. Όχι πως δεν της δίνω ελαφρυντικά... Για να έρθω στα παράπονά σου, που άφησα στη μέση τη διδακτορική διατριβή μου... Με ποιο τρόπο να σ' το εξηγήσω και επιτέλους να καταλάβεις... Από κάποια στιγμή φρίκαρα· ήμουν στο παρά πέντε να μπω κι εγώ στα γρανάζια..." Κι ενώ σηκωνόταν όρθιος, με κάρφωσε με τα μάτια λέγοντας: "Μη διαμαρτύρεσαι και μην κοκκινίζεις. Η φιλενάδα σου αποδείχτηκε μόνο λόγια..." Άγιοι της απλής ζωής, τυχοδιώκτες και επαναστάτες, με επιθυμίες, συναισθήματα, φιλίες και έρωτες που δεν άντεξαν στη δοκιμασία του χρόνου, εσωτερικές συγκρούσεις, σκοτεινές διαδρομές, βουβές ή φωναχτές εξεγέρσεις, σ' ένα μυθιστόρημα που επανακυκλοφορεί ξαναγραμμένο και κολλάει ακόμα πάνω μας.