Ήμουν έτοιμη ν αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Ήδη τον είχα αφήσει. Ήμουν έτοιμη να γυρίσω σελίδα και να γνωρίσω τη ζωή απ την αρχή. Να μη χάσω ούτε μια πολύτιμη στιγμή. Να πάψω να περιπλανιέμαι στις σιωπές. Έπειτα, ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί αληθινά να εγγυηθεί για το μέλλον; Μου αρκούσε το παρόν. Ό,τι ζούσα. Αυτό το αιώνιο παρόν, που άρχισε κιόλας να στολίζει με όμορφα χρώματα τη ζωή μου. Πολλές φορές ξορκίζουμε πάθη και λάθη. Κι όμως! Τόσες κι άλλες τόσες φορές λαχταρούμε τις μικρές γλυκές αμαρτίες, κυνηγώντας το όνειρο, που θα δώσει πάλι χρώμα και παλμό στη ζωή μας. Το ίδιο έκανε και η Μυρτώ...