Τους παλαιοτερους ειχε ταλαιπωρησει το «ανατολικο ζητημα». Εμεινε η εκφραση σαν χαρακτηρισμος προβληματων που εχουν τοσο μπλεχθη ωστε να ειναι ανεπιτευκτη η λυση τους. Αφηκε και καταλοιπα. Κι ενα απ' αυτα ξεπροβαλε στο διεθνες προσκηνιο μεταπολεμικα. Προκειται για το «κυπριακο ζητημα». Δεν υστερησε κι αυτο σε οξυτητα. Ξεσηκωσε παθη που ειχαν καταλαγιασει. Τραυματισε δεσμους φιλιας με παλαια μας συμμαχο. Μας εφερε στα χειλη του πολεμου με χωρα γειτονικη, ενω κοινα συμφεροντα επιτασσουν τις πιο αρμονικες μαζι της σχεσεις. Απητησε και φορο αιματος εκει, στη βασανισμενη Κυπρο. Κι εδω στας Αθηνας εκινητοποιησε το διπλωματικο μας μηχανισμο σ' ενα μακροχρονο αγωνα με εναλλασσομενες φασεις. Το Κυπριακο λοιπον με εφερε ενα πρωινο του Ιουνιου 1958 στο παρισινο Grand Hotel .