Το καλοκαίρι του 1962 ήταν για κείνον αποκαλυπτικό στον έρωτα και στο θάνατο. Η Ντάλια Βεντάλια ήταν η καθηγήτρια "καταλύτης" στη γνωριμία του με τον πόθο και το φόβο, έτσι όπως διαιωνιζόταν μέσα του εκείνο το ατέλειωτο καλοκαίρι που σφράγισε την εφηβεία του με καύσωνες, θανάτους κι έρωτες... Κι αυτός μόνος, κατάμονος στη μακρινή επαρχία του, ζούσε στους ξέφρενους ρυθμούς του σπιτιού του, βεβαρυμένου από μικροαστικά καθημερινά πάθη, που τα μεγάλωνε η ηχώ της ευαισθησίας του και τα 'κανε ένοχες προσευχές. Μα, πάνω απ' όλα, ήταν η ανάγκη να μάθει πόσο πραγματική ήταν η ζωή του..