Έκλαψες στο πρώτο μας ερωτικό ραντεβού. Μ' έκαψες κι έκλαψες. Σβήναμε μαζί, το ξέραμε, εσύ το άντεχες, εγώ όχι, έφυγα πρώτη γιατί κάπως έπρεπε να τελειώσουμε. Και παντρεύτηκα ένα τέρας... «Φτάνει» , είπες. Κι εγώ το σκάω, η Αθήνα με σκοτώνει. Στο Παρίσι μαζεύω τα συντρίμμια μου. Η θλιμμένη τραγουδίστρια, γράφει η ταμπέλα του μαγαζιού όπου τραγουδάω σκυλάδικα, εγώ η γιάπισσα, πρώην βραβευμένη διαφημίστρια. «Βιργινία, ήρθες...» λέει ένας έγκλειστος του Ψυχιατρείου Λέρου. Με κάνει να δω τα πάντα διαφορετικά, με μαθαίνει ότι η αγάπη διοχετεύεται σ' ό,τι αγγίζουμε. Μα πώς γίνεται να ξαναερωτευτώ μετά από σένα; Κι όμως. Όλα γίνονται, αρκεί να σκάψεις βαθιά μέσα σου για την κρυμμένη δύναμη. Εξάλλου, εγώ τ' αγαπάω τα αρσενικά. Το έμαθα πια. Η ζωή είναι ποτάμι κι εγώ κυλάω στο ρεύμα του κι απολαμβάνω κάθε στροφή, χωρίς να φοβάμαι μήπως πνιγώ. Γι' αυτό τολμάω να την αφηγηθώ σε πρώτο πρόσωπο. Όμως μια φωνή μέσα μου λέει:Αυτά να τα πεις αλλού.