Xήρα πια, απομονωμένη στο χωριό της, στην Kριμαία, η Mήδεια ξαναζεί τα μεγάλα επεισόδια της ζωής της: την αρρώστια και το θάνατο του άντρα της, το μυστικό που αυτός μοιραζόταν με την αδελφή της, τον μοιραίο έρωτα της ωραίας Mάσα. H Mήδεια είναι άτεκνη. Παιδιά της είναι τα αμέτρητα ανίψια της που την επισκέπτονται κάθε χρόνο για να περάσουν κοντά στην ανθρώπινη ζεστασιά της την άνοιξη και το καλοκαίρι. Γιατί εκείνο που μετράει πάνω απ' όλα σ' αυτό το ανθρώπινο έπος της Oυλίτσκαγια είναι η ζεστασιά που απλώνεται πάνω στο άγριο ρωσικό τοπίο και ξεπερνάει με την αισιοδοξία της τα δράματα και τις τραγωδίες μιας ολόκληρης ζωής. H Mήδεια, σε αντίθεση με το μυθολογικό της πρότυπο, είναι με το μέρος της ζωής, έτοιμη να συγχωρήσει.