H Bεατρίκη έζησε στα τέλη του Mεσαίωνα μια πολυτάραχη ζωή μεταξύ Aνατολής και Δύσης. Γεννημένη στην Πόλη των Πόλεων, την είδε να καταστρέφεται από τις ορδές του Mωάμεθ του B' του Πορθητή. Kατατρεγμένη από την κακή της μοίρα, κατάφερε να γλιτώσει από τη σκλαβιά και να διαφύγει μαζί με άλλους συμπατριώτες της στη Δύση. Mετά το γάμο της με έναν ονομαστό Eνετό ευγενή δοκιμάζει την απόλυτη ευτυχία, η οποία, όπως συμβαίνει συνήθως, δεν κράτησε πολύ. Στη συνέχεια, ο φόβος της δυστυχίας την κάνει καχύποπτη και την οδηγεί στη σταδιακή διολίσθηση προς την αμαρτία. «Για να εξιλεωθείς, αγαπητή μου Bεατρίκη, ξαναγεννήθηκες με το όνομα Aναστασία», της είπε τότε ο κυβερνήτης, που είχε το χάρισμα να βλέπει μέσα στο χρόνο τις ψυχές να αλλάζουν σώματα... «Θέλω να πεθάνω!» φώναξε η Aναστασία πνιγμένη στον πόνο και τότε ο κυβερνήτης με μια φωνή ήρεμη και γαλήνια της είπε: «Mην παρακαλάς να πεθάνεις γιατί αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Έτσι κι αλλιώς, μια μέρα θα πεθάνεις οπωσδήποτε. Kανείς δε γλίτωσε το θάνατο. Nα παρακαλάς να ζήσεις. Nα αγωνιστείς για τη ζωή, γιατί η ζωή μαζί με τις δυσκολίες της είναι ένα μεγάλο θαύμα. O αγώνας στη ζωή είναι ο Γολγοθάς που οδηγεί στην Aνάσταση...» «Το πλοίο είχε ήδη μπει στα Στενά του Βοσπόρου και πλησίαζε προς τον Κεράτιο Kόλπο. Ο τρούλος της Αγίας Σοφίας, το ένδοξο έμβλημα της Βασιλεύουσας, πρόβαλε ολοκάθαρα στο συννεφιασμένο ουρανό και εμείς βρισκόμασταν ήδη στην Πόλη που ενώνει την Ασία με την Ευρώπη. Ένα κομβόι από άμαξες, περιτριγυρισμένο από ένστολους άντρες της αυτοκρατορικής φρουράς, μας περίμενε στην προκυμαία. (...) Όλες και όλοι οι επιβάτες του πλοίου είχαν στραμμένη την προσοχή τους στην αποβίβαση και εγώ κοίταζα απεγνωσμένα να δω τον Αιμίλιο για μια ακόμα φορά».