Περίληψη Πρόκειται για συλλογή διηγημάτων στα οποία η συγγραφέας περιγράφει το προσωπικό της ταξίδι, χωρίς την πρόθεση μιας αυτοβιογραφικής καταγραφής αλλά της αφήγησης μιας διαδρομής που εκπορεύεται από την ανάγκη ενός ανθρώπου να ανακαλύψει τον εαυτό του και τον κόσμο. Οι ιστορές της, γραμμένες άλλοτε με αυτοσαρκαστική διάθεση και άλλοτε με συμβολικους συνειρμούς, περιγράφουν τις μικρές και μεγάλες εξερευνήσεις της σε χώρες και ανθρώπους. Το ταξίδι της κορυφώνεται με την πολύμηνη περιπλάνηση της στην Ασία, από όπου επιστρέφοντας αποφασίζει να διηγηθεί όλα όσα έζησε, προκειμένου, όπως γράφει ή ίδια, να θυμηθεί ξανά πως Ο2 σημαίνει οξυγόνο. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, όπου περικλείει την σύνοψη των μικρών της ιστοριών, γράφει χαρακτηριστικά: «Γεννήθηκα στις 11 του Απρίλη. Η μάνα μου δεν θυμάται την ώρα Το μόνο που θυμάται είναι πως τράβαγε τα μαλλιά της. Και ύστερα πέρασαν τα χρόνια. Άρχισα να ταξιδεύω στις μικρές και μεγάλες λεωφόρους. Έγραφα στους υπόγειους σταθμούς των τρένων. Γνώριζα ανθρώπους με τα μικρά τους ονόματα. Και ύστερα πέρασαν τα χρόνια Μέχρι που κάηκε το μυαλό μου. Και τότε ανέβηκα πάνω σε ένα σκουριασμένο ταυλανδέζικο πλοίο. Για να σκοτώσω τα κακά πνεύματα με έξι πυροβολισμούς Και να αφήσω τα παπούτσια μου να βρούνε το δικό τους κάρμα. Όταν γύρισα άρχισα να γράφω μικρά υστερόγραφα Για όλα όσα έζησα μέχρι να συναντήσω ένα δελφίνι. Μέχρι να θυμηθώ ξανά πως Ο2 σημαίνει οξυγόνο…»