«Διαβάζοντας την ιστορία της Τουρκοκρατίας, ύστερα από πολλά χρόνια μπήκα τόσο πολύ στην ατμόσφαιρά της ώστε να αισθάνομαι σαν δικό μου χώρο τη σκοτεινή αυτή περίοδο. Έτσι γράφτηκαν οι 7 ιστορίες του βιβλίου, άσχετες μεταξύ τους -με κοινό σημείο αναφοράς το δαχτυλίδι, που κατά τρόπο τυχαίο βρίσκεται πάντα στα χέρια ενός από τους ήρωες. Το χρονικό πλαίσιο κάθε ιστορίας είναι κάποιος από τους -αμέτρητους πραγματικά- ξεσηκωμούς των Ελλήνων στα χρόνια της σκλαβιάς. Οι στιγμές αυτές προκαλούν δέος και σεβασμό, και το έργο εκείνου που προσπαθεί να τις "αγγίξει" γίνεται εξαιρετικά δύσκολο. Δεν επιχείρησα να δώσω μια εποπτική εικόνα της κάθε εξέγερσης, αλλά περιορίστηκα σε ιστορίες ανθρώπινες, καθημερινές. Προσπάθησα, με αυτόν τον τρόπο ν' αποφύγω την τρομερή ευθύνη».