Εμπνευσμένος από τον έρωτα της Εύας Πάλμερ και του Άγγελου Σικελιανού -μα όχι προσηλωμένος στα αληθινά γεγονότα- "ο Φοίνικας" είναι το πιο φιλόδοξο έργο του Χωμενίδη. Καλύπτει εβδομήντα σχεδόν χρόνια, από το 1860 έως το 1927. Κινείται από τα βοσκοτόπια της Πάρνηθας μέχρι τη Νέα Υόρκη των αρχών του 20ού αιώνα κι από το "μαύρο 1897" ίσαμε τους Βαλκανικούς Πολέμους, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τη μεσοπολεμική Αθήνα, το Πήλιο, τους Δελφούς... Ένα πλήθος ιστορικών προσώπων -ή μυθιστορηματικών αντανακλάσεών τους- παρελαύνει στις σελίδες του. Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωστή Παλαμά, την Κυβέλη έως τον Κώστα Καρυωτάκη, τον λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο, τον Μάρκο Βαμβακάρη... Κυρίως όμως "ο Φοίνικας" δεν αφήνει ανέγγιχτο κανένα από τα μεγάλα, τα διαχρονικά ζητήματα. Την καταγωγή και την ταυτότητα του καθενός, τον έρωτα, τη γονεϊκότητα, τις ολισθηρές στροφές του βίου, την πίστη και την προδοσία, την αγωνία για ένα νόημα που θα υπερβαίνει τον θάνατο. Ο φοίνικας, το εμβληματικό πουλί που αιώνια καίγεται από την ίδια τη φωτιά του και αιώνια ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, κυριαρχεί "έστω και αθέατος" από την αρχή του μυθιστορήματος. Και αποθεώνεται στο τέλος του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)