Ήταν λίγο πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση ... Εκεί στη Βιέννη. Ξαπλωμένη στο χειρουργικό τραπέζι αφέθηκε στην παραζάλη του υγρού αναισθητικού. Το φως από πάνω της έγινε φεγγάρι που δάκρυσε. Ήθελε να θυμηθεί ποια ήταν. Πάλευε με το χθες και το σήμερα. Τα μεταλλικά νυστέρια της χάλαγαν την ησυχία και την μπέρδευαν. Το υγρό στο αριστερό της χέρι άρχισε να κυλάει ζεστό, μέχρι που έφτασε στα κύτταρα του μυαλού της. Μα δεν άγγιζε τα δέκα γαλάζια κύτταρα της ψυχής της. Αυτά που τώρα συρρικνώθηκαν σε δέκα μόνο. Όσο και οι ιστορίες της ζωής μας. Γιατί αυτά ήταν η καρδιά της, το είναι της. Η Αλεξάνδρα Μαρτίνη ...